Mijn dochter is goed ziek geweest. Het begon met een eenvoudige oorontsteking en eindigde met een paar dagen in het ziekenhuis.

3 weken stonden volledig in het teken van haar gezondheid. Het was dan ook even schrikken, hoe ze van de ene dag op de andere zo futloos kon zijn en ons alleen nog maar met lege ogen kon aankijken.
3 weken stonden we elk moment van de dag voor haar klaar. We zijn maar wat blij dat ze nu stilaan weer op haar plooi komt: de sprankels staan terug in haar oogjes; de lachkuiltjes in haar wangen zijn er weer; en ze eet opnieuw als een wolf. Tijd dus ook voor mama om weer terug te vallen op haar oude routine …

3 weken zorgen voor een ziek kindje kruipt namelijk niet in je koude kleren. Elke dag pannenkoeken bakken, in de hoop dat je dochter toch maar iets zou eten. 20 keer een fles pap warm maken en ze bijna meteen - vol - terug naar de afwas brengen. Braaksel opvangen in je theetas, omdat je geen emmer binnen handbereik hebt. Je suf piekeren en je zorgen maken, maar vooral: accepteren dat je wereld heel klein wordt. De muren van de living – en de nóg kleinere muren van de ziekenhuiskamer – komen al gauw op je af.

Dus ja, ik ben blij dat mijn dochter beter is en we geen kluizenaars meer hoeven te zijn. Mijn gezin is voor mij de hele wereld, maar af en toe een stapje in de grote buitenwereld is ook belangrijk. En hiermee is nóg maar eens bewezen hoe waardevol een goede gezondheid is; voor klein en groot. Laat ook die coronacrisis dus maar niet te lang roet in het eten gooien.