Ik wil me geen slachtoffer voelen maar de rillingen lopen over mijn rug als ik het woord verkrachting nog maar hoor. 4 jaar geleden maakte ik het zelf mee. Dat moment zette mijn leven in een fractie op zijn kop. Sindsdien vraag ik mij af hoe het verder moet.

Als je me voor de verkrachting had gevraagd of ik aangifte zou doen, had ik geen seconde getwijfeld. Sowieso! Ik had me al vaker afgevraagd waarom slachtoffers zo lang wachtten. Toch heb ik het zelf nooit gedaan.

Ik weet dat ik niet de enige ben die geen aangifte doet. Sterker nog, de meeste verkrachtingen worden niet aangegeven. Ik zou een ander nooit veroordelen om die keuze, maar mezelf wel.

Omdat ik mij schaamde, vertelde ik het pas na een paar jaar aan een kleine groep mensen. Ik had echt wel overwogen aangifte te doen. Maar toen ik onderweg was naar het politiebureau, werd ik door een nietsvermoedende agent nagefloten. Met de verkrachting nog vers in het geheugen raakte ik in paniek waardoor ik mijn verhaal niet meer aan de politie durfde te vertellen. Ik heb me omgedraaid en ben nooit meer teruggegaan.

Impact op mijn dagelijks leven

Ik werd – en word  – overspoeld door gevoelens van schaamte, schuld, woede en verdriet. Ik heb nachtmerries en kan me soms dagenlang op niets anders focussen. Ik kan me vaak niet goed concentreren, eet en slaap slecht, ben snel angstig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Rationeel gezien is aangifte de ‘beste keuze’. Ik zie mezelf graag als een rationeel persoon, maar in hoeverre speelt ratio een rol bij de verwerking van een trauma? Eigenlijk geen enkele.

Misschien zou dat juist wél de reden moeten zijn om hem alsnog aan te geven. De feiten zijn namelijk nog niet verjaard. Hij loopt nog vrij rond en kan opnieuw toeslaan als hij wil. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik dit artikel schrijf. Ik wil aantonen dat het altijd raadzaam is om aangifte te doen. Op het 1ste gezicht zou je misschien zeggen dat ik geen recht van spreken heb. Maar ik doe het toch, omdat ik als geen ander weet hoe rampzalig de gevolgen kunnen zijn.