Het eerste trimester van het tweede secundair van mijn oudste is voorbij. Na het hele online les volgen, heeft hij alweer enkele maanden in de klas achter de rug, en ondanks het non stop mondmasker dragen is hij heel tevreden. Tot mijn grote verbazing is hij ook vanaf dag 1 van de start serieus bezig geweest met zijn werk te plannen en te studeren. Als ik iets vroeg was hij er al mee bezig.

Corona heeft hem een hele groeisprong doen maken en verbaasd kijk ik elke keer hoe groot hij aan het worden is en hoe bewust hij over de dingen in zijn leven nadenkt. Net zo verbaasd kijk ik naar zijn slungelig wordende lijf en de energie die het soms ongecontroleerd van hem overneemt. Soms met eindeloze  vermoeiende plaag- en uitdaagpartijen, plotse huilbuien, knallende deuren, altijd het laatste woord en antwoorden die mijn haren omhoog doen staan tot gevolg.

En dan was er zijn eerste rapport van dit jaar. Zijn punten zijn zoals verwacht, geen verrassingen. Of toch, de laatste paragraaf. Zijn klastitularis heeft de moeite genomen om een hele paragraaf aan zijn gedrag in de klas te wijden. Is het de corona vermoeidheid, of het besef dat de eindeloze inspanning van spreken en blijven spreken haar vruchten afwerpt. Ik weet het niet, maar plots ben ik in tranen. Diep geroerd over de boodschap die ik lees.

Zijn leerkracht schrijft het volgende: “N. is in de klas een zeer beleefde jongen. Hij staat altijd klaar voor een grap, maar voelt ook heel erg de grenzen aan. Hij zal altijd een ander helpen en hij weet zijn meningen steeds zeer mooi te formuleren en laat zich niet leiden door groepsdruk, maar durft een standpunt in te nemen die de zijne is, zonder zich ooit onrespectvol over een ander uit te laten.”

Het komt goed met mijn oudste en die puberteit gaat ook weer voorbij!