“16 eitjes!!!” Met z’n allen stonden we te glunderen bij dit nieuws, als was het de paashaas himself die deze oogst had afgeleverd. Het was een topoogst, dat kon ik afleiden uit de trotse toon waarop de verpleegkundige me dit nieuws vertelde.  

Naast gedeeld verdriet, was er hier dus ook plaats voor gedeelde vreugde! Ik vond het bijna aandoenlijk hoe we hier met z’n allen stonden na te genieten van dit goeie nieuws, inclusief de fertiliteitsploeg van dienst. 

‘16 eitjes’, bedacht ik even later bij mezelf, ‘wat een geweldig nieuws!’ Ik moest wel bekennen dat het wat voeten in de aarde had gehad, die pick-up. De dosis pijnstillende medicatie, zou de boel wat moeten verzachten, maar dat bleef in mijn geval enkel bij een loze belofte.  

Op het moment dat mijn eierstokken aangeprikt werden, voelde ik hevig stekende pijnen, die ik amper kon verdragen en met de hulp van een verpleegkundige moest wegpuffen. 

Toch een pijnlijke confrontatie ook, zo op de fertiliteit pijn moeten wegpuffen ;)  

“Hopelijk volgt er achteraf ook een even mooie beloning”, zei ik tegen de verpleegkundige. 

Zelfs na de ingreep bleef er een zeurende, stekende pijn achter, die pas na een kwartier stilletjes wegebde. De pijnmedicatie was in mijn geval waarschijnlijk iets te kort voor de ingreep gegeven, waardoor ik er op dat moment pas comfort van ondervond. 

‘De criteria voor het draaiende houden van de fertiliteitsmachine liggen duidelijk hoger dan enkel het comfort van de vrouw die de voorraad eitjes in zich draagt.’, dacht ik er wat mistroostig achteraan. 

Ik viel nadien uitgeput in een diepe slaap, dromend van 16 eitjes, die de mooie belofte van een eigen kindje in zich dragen ... Voor nu wilde ik even geloven dat ik er bijna was, want, misschien zouden we dit keer meer geluk hebben.