Ze zeggen dat de eerste levensmaanden cruciaal zijn voor de ontwikkeling van je kind. Zo zouden knuffelen en liefde geven cruciaal zijn voor een goede hechting. De wetenschap bevestigt dit.

Tja.

Toen mijn zoon eindelijk mijn buik had verlaten, voelde ik geen enkele drang om hem op mijn buik te leggen. Hij had me zonet de meest zware uren van mijn leven bezorgd. Ik verkoos een moment van rust. Wilde even op mezelf zijn. Bekomen van het feit dat hij er dan toch uit was geraakt.  

Mijn dochter kwam vlotter uit mijn buik, maar deelde in de eerste levensmaanden haar buikkrampen met de ganse straat. Vooral ’s nachts. Het recept om een gillende baby met veel liefde te troosten, was me niet altijd bekend.

Tja.

Wetenschappelijk gezien is er dus een kans dat mijn twee kindertjes later bij de therapeut terechtkomen. Dankzij de wetenschap zal die dan zeggen dat mama het niet zo goed heeft gedaan in hun eerste levensmaanden. Dat ze wetenschappelijk gezien een depressie hebben omdat mama die eerste cruciale levensperiode niet voor een goede hechting heeft gezorgd. Met eventuele trauma’s op school, liefdesbreuken of andere gebeurtenissen die zich in een latere levensfase afspelen, zal de wetenschap en dus de therapeut uiteraard geen rekening houden. De therapeut is immers wetenschappelijk onderlegd en weet dus dat ze moet focussen op de hechting tijdens de eerste levensmaanden. Want volgens de wetenschap is die eerste levensperiode van levensbelang voor het latere leven. En wie het daar mispeutert als ouder, kan wel eens wetenschappelijk gezien voor heel wat moeilijkheden zorgen bij zijn of haar kinderen.

Tja.

Ik weet het zo niet, die wetenschap.