Ik haat dat woord: ‘slachtoffer’.
Hoe is het toch zover kunnen komen? Ik ben een vrouw, een dochter, een zuster, een moeder, een vriendin, een werkneemster. Waarom heb ik toegelaten dat iemand mij heeft gereduceerd tot slachtoffer?
Ik was als kind altijd haantje-de-voorste, en bepaald niet verlegen. In mijn tienerjaren had ik een grote mond tegen iedereen, hoewel ik ook bij de beste leerlingen van de klas was. Jongens die hun hormonen niet onder controle hadden, werden met een gevatte repliek wandelen gestuurd . Ik groeide op in een klassiek gezin met een dubbel inkomen waar respect en principes hoog in het vaandel stonden. Kortom, niets wees erop dat mijn leven zo'n drastische wending zou nemen.
Waarom heb ik toegelaten dat iemand mij heeft gereduceerd tot slachtoffer?
Ja ik hoor jullie al, het lag niet aan mij, ik mag me niet schuldig voelen, ik hoef me nergens voor te schamen. En toch lig ik mee aan de basis van de dramatische ontwikkelingen.
Ik heb namelijk 1 grote fout gemaakt: ik hield meer van hem dan van mezelf.
Ik was hopeloos verliefd en leefde op die roze wolk waar zoveel om te doen is. Het romantische ideaal waarbij de partners ALLES voor elkaar overhebben.
En dat deed ik dus.
Ik cijferde mezelf helemaal weg om hem gelukkig te maken. Kleine ergernissen werden bedekt, of eerder bedolven, onder de mantel der liefde.
Hij manipuleerde mijn familie en vriendinnen uit mijn leven en overtuigde me ervan dat ik beter af was zonder hen.
Dit evolueerde eenzijdig tot mezelf in onmogelijke bochten wringen om hem te pleasen. Hij begon me te sturen in de richting die hij wilde, en ik liet het toe. Ondertussen was ik overtuigd dat ik zonder hem niet kon leven en hij manipuleerde mijn familie en mijn vriendinnen uit mijn leven en overtuigde me ervan dat ik beter af was zonder hen. Nu was ik op het punt gekomen dat ik gewoon wist dat ik niks waard was zonder hem. Ik was totaal blind voor de realiteit.
Nu denken jullie waarschijnlijk: 'wat dom' en als ik herlees wat ik net zelf heb geschreven, begrijp ik nog steeds niet wat me bezielde, maar wat ik hier in een paar zinnen schets, is allemaal heel geleidelijk geëvolueerd over de jaren heen.
En toen kwam de 1ste duw.
Een mijlpaal, want daarna ging het heel snel. De week erna kreeg ik de eerste klap, een paar dagen later een dreun en met die dreun verdween ook de mist en zag ik in dat hij niet de man was waar ik een ideaalbeeld van had geschapen. Plots was hij een vreemde en ik wist dat ik weg moest maar ik had geen sociaal vangnet meer.
3 maanden later liet hij me meer dood dan levend achter op de keukenvloer en vertrok op zijn gemak naar de sportclub. Ik hoefde zelfs mijn eergevoel niet aan de kant te schuiven om mijn zus te bellen, want ik had helemaal geen eergevoel meer over na alle vernederingen.
Mijn schoonbroer is me komen halen, heeft me in de auto geholpen en ik ben nooit meer teruggegaan.
Mijn ex heeft me nog 2 jaar gestalkt en nog 1x midden op straat aangevallen. Auto's toeterden maar niemand heeft ingegrepen. Hij werd later ook vrijgesproken.
Vanaf dag 1 van mijn 'nieuwe leven' heb ik getimmerd aan de weg terug naar mezelf. Eerst de praktische zaken: een woning, meubels, huisraad, een voertuig want ik heb alles achtergelaten. Het was hard werken maar dat gaf me wat respijt; ik had geen tijd om stil te staan bij wat er gebeurd was. Maar uiteindelijk komt er toch een dag dat je aan de emotionele verwerking moet beginnen.
We zijn 15 jaar verder en ik kan met trots melden dat het me gelukt is.
Ik hou van mezelf, ik ben dankbaar dat ik ontsnapt ben en ik geniet volop van mijn leven, ik ben gelukkig.
Ik loop nog steeds lichtjes mank, maar dat valt bijna niet op en niemand die nog een slachtoffer in me ziet!
Maya
Reactie toevoegen