“Dat is inderdaad veel bloed.” Ik laat de fertiliteitsarts mijn bebloede inlegkruisje zien vanuit het omkleedhokje en hoop dat hij zegt dat dit het typische beeld is van een innestelingsbloeding. 

Zwanger van de eerste inseminatie, hoeveel geluk kan een mens hebben!?  

Nu lig ik hier, klaar voor een inwendige echo, maar niet klaar voor het verdict dat het fout zit, dat we ons kindje gaan verliezen. Het zou geboren worden in juli, voor mij was het reëel en heel dichtbij. Een gevulde moederschoot ... na een jaar proberen was het ons dan toch gelukt, weliswaar met een beetje hulp van de medische wereld.  

De voorbije dagen waren we op citytrip, in Rome, pril zwanger, zo dachten wij nog, naïef. 

Maar al de eerste dag van onze reis begon het mis te lopen met hevige krampen gepaard gaande met licht bloedverlies.  

Terwijl ik op het toilet zat van het Vaticaans museum, met mijn slip op mijn tenen, belde ik wanhopig het fertiliteitscentrum. De fertiliteitsarts zei dat het alle kanten uit kon gaan, maar dat ik eigenlijk weinig tot niets kon doen. Ik moest ook niet constant gaan liggen, dat zou een miskraam niet kunnen tegenhouden, zo verzekerde hij mij.  

Het werden 5 helse dagen in Rome, zwevend tussen hoop en wanhoop. Omdat niemand uit onze omgeving wist waar we mee bezig waren, konden we dit ook niet delen, behalve met elkaar.  
 
Maandagavond was het dan zo ver, de vliegreis terug naar huis. Ik kon niet wachten om terug te keren voor de controle-afspraak bij mijn fertiliteitsarts de volgende ochtend. 

Ineens voelde ik een guts bloed uit mij stromen en begon ik spontaan te huilen. Een oplettende stewardess merkte dit op en vroeg me bezorgd wat er was. 

 “I’m pregnant en I’m losing my baby”, stamelde ik ... Ik vertelde haar mijn waarheid ... gewoon ... zonder nadenken.

Ze keek me bezorgd aan en vroeg me of ik een dokter wilde zien. De lichten in het vliegtuig gingen terug aan en de motor werd stilgelegd. Ik wilde in de grond zakken van schaamte om zoveel ophef dat ik ongewild veroorzaakte. Er werd met de piloot overlegd, maar ik verzekerde de stewardess dat ik naar mijn eigen dokter wilde gaan en ze aanvaardde dit gelukkig. Ze was bezorgd en zette ons op de laatste rij, vlakbij het toilet. 

Het bloeden was weer gestopt, zag ik even later, bij mijn zoveelste check op het toilet. Zo was het al 5 dagen gegaan in Rome … Wij bleven geloven dat ons kindje nog niet was opgegeven.  
 
Nu lig ik hier, te staren naar een echo. Het is nu bijna zeker, onze baby zit vast, in mijn linker eileider. Verdoofd stap ik buiten, wetend dat ze alles straks onverbiddelijk weg zullen nemen, inclusief ons kindje in wording.  
 
Ik surf enkele dagen later naar de website van Ryanair en wil hen bedanken voor hun goeie zorgen tijdens de vlucht naar huis. Ik kan geen contactgegevens vinden, enkel een mailadres voor klachten. Dan maar via deze weg … hopend dat de ‘klacht’ de juiste persoon zal bereiken.  

Wij zullen nooit vergeten hoe het personeel ons warm en zorgend heeft begeleid bij de meest beangstigende vliegreis ooit, daar hoog in de lucht ... zwevend tussen hoop en wanhoop ... vrezend dat we ons kindje in wording verloren waren, hopend op het beste maar vrezend voor het ergste.