De kindjes (3,5 en 5,5 jaar) komen thuis van school. Ik ontvang hun knuffels en blije gezichten met veel gretigheid.

Naast hun enthousiaste begroeting verwelkom ik ook de vermoeidheid en de ontlading van een bak fulltime schoolse flinkheid.
De 2 kinderen hangen rond mij gekruld als streden ze om de diepste en innigste knuffel.

Nog geen 30 seconden later zit het er hem bovenarms op. Letterlijk dan.
Ruzie in de keet, want de opgerolde tekening die de jongste haar handen omklemt krijgt een ferme deuk door de zwierigheid waarmee de oudste zijn armen rond mij plooit.
​
En het was dan nog een tekening voor mama.
Dubbel probleem.

Hopla, in 3 seconden van versnelling 0 naar versnelling 6.
​
*zucht*
Ik voel mij heel moe en heb geen zin in dit soort drama. Ik had zelfs zin om even mee te doen.
Precies zelf wat nood aan wat ontlading hier of daar.

Tijd voor een beetje mummy magic.
Ik adem goed diep in en uit en neem me voor om empathisch te luisteren.
Dat betekent: luisteren om te begrijpen, niet om te reageren.
Ik probeer erachter komen wat de reden is van hun verdriet/boosheid/angst en ik benoem dat zodat ze zich begrepen voelen.
​
Ik hurk neer en kijk hen in de ogen. Ik zeg tegen de jongste: "Dat is niet leuk, hé, jouw tekening met een grote kreuk in?"
Ze knikt en snuift en schokschoudert al een beetje minder. (zo'n keischattig overacted optrekken van schouders en neus - zie je 't voor je?)
Dan draai ik mij om naar onze oudste en zeg: "Het is niet fijn, hé, als je de schuld krijgt van iets wat per ongeluk gebeurd is?"
Hij heeft het lastig. Er rollen stille tranen over zijn wangen. Ik merk zijn moeheid op.
​
Ze zijn alle twee plots veel rustiger.
Ik zeg tegen beiden: "Oké, mollekes. Dank je voor jullie heerlijke knuffel."
Ik hou hen nog even vast en spreek hen apart aan.

"Wil jij graag de tekening tonen die je maakte?
"Ja", zegt ze.
Nog voor ze het papier ontrolt verzeker ik haar: "Oké, van zodra ik naar je broer geluisterd heb, kijk ik er samen met jou naar."
​
Ik draai mij naar hem en vraag: "Wat heb jij nu nodig?"
"Ik wil graag even alleen zijn met tut en doek", besluit hij. Ik knipoog en geef hem er in gedachten nog een knoert van een knuffel bij. Hij zoekt de zetel op en ik bekijk de tekening met zijn zus.
​
Eh voila. Crisis afgewend like a pro.

Ach, het is levenslang leren, dat Goed genoeg-ouderschap. En het voelt goed!
Empathisch luisteren: probeer het eens. Magie verzekerd.