“Ze komen niet op bestelling ...” mijn nieuwe slagzin om mezelf te redden uit gesprekken met mensen die verder van mij staan en die ik geen inkijk wil geven in ons fertiliteitstraject, maar toch van antwoord moet dienen. Eigenlijk zegt deze zin alles en ook niets ...  

Kinderen krijgen is iets dat volledig aan onze controle voorbijgaat, of we dit nu onder ogen willen zien of niet. Ik had het liever anders geweten, maar moeder natuur selecteert streng en laat zich niet van de wijs brengen door verlangens en streefdoelen. Het is ondertussen een doel geworden op zich, mijn ultieme streefdoel zelfs, dat mag gezegd worde. Ik kan bijna aan niets anders meer denken, maar probeer desondanks nog deel te nemen aan het leven al ben ik de zin ervan soms kwijt ben.  

“Hoe moet het verder als we geen kinderen kunnen krijgen?”  

Voor het eerst in ons traject beginnen we ons die vraag af en toe te stellen.  

“Stel dat het ons niet lukt?”  

“Hoe zal het leven er dan uitzien?”  

Heel anders dan we nu dromen, dat alleszins ... 
Mijn partner durft uit te spreken dat hij het heel moeilijk zou vinden om kinderloos te blijven. Voor mij is dit een absolute no-go! Ik wil en kan hier nu nog niet over nadenken! 

Eigenlijk zouden we een balans moeten opmaken na elke mislukte poging. Maar ik ga verder, ten koste van mezelf. En Filip volgt mij, omdat hij denkt dat het wel gaat met mij.  

De vragen die we onszelf zouden moeten stellen, duwen we telkens voor ons uit. De grenzen worden telkens verlegd.  

Het contract tussen onszelf en de fertiliteit wordt stilzwijgend verlengd. 

Maar het is zwaar om vol te houden. Ik voel me vaker verdrietig de laatste tijd: de hormonen, behandelingen en zwangerschapsverliezen slopen me stilaan, vanbinnen-uit. Ik wil het niet toegeven aan mezelf, laat staan aan Filip of aan mijn omgeving.  

Ik wil me sterk tonen om onze tocht doorheen de fertiliteit verder te kunnen zetten. En het geeft me toch een beetje houvast en controle, over iets dat ik eigenlijk totaal niet zelf in handen heb. 

Want de naakte waarheid is dat kindjes niet uit de kolen komen, dat ze niet door de ooievaar afgeleverd worden en dat ook de bloemetjes en de bijtjes er allerminst mee te maken hebben. 

Onze maatschappij is zo maakbaar en alles is te koop ... behalve kindjes ...