We leven ondertussen al een half jaar in coronatijd. Een nieuw tijdperk, zo lijkt het wel. Alles is anders. We werden genoodzaakt om het leven dat we kenden vaarwel te zeggen en we werden verplicht om ons aan te passen aan regels die ons allen zouden beschermen. Sowieso hebben de genomen maatregelen op ieder van ons een impact (gehad). Zo ook op mij en mijn gezin. 

Vakantie?

Eind mei konden we na een intense quarantaineperiode met onze twee kleuters eindelijk uitkijken naar wat meer persoonlijke vrijheid. De kindjes konden in juni nog drie weken naar school, ideaal voor ons om op adem te komen en de batterijen op te laden. De mijne waren in elk geval redelijk plat. Ik snakte naar wat tijd alleen.

Wist ik veel dat de échte storm nog moest komen.

Het overkwam mij begin juni. De dag dat mijn maandstonden uitbleven en er zich een lichte paniek in mij nestelde. Ik zou toch niet … ?

Je moet weten: na de geboorte van onze jongste bazuinde ik het overal rond: “2 kinderen is genoeg, ons gezin is compleet.” Zwanger worden én zijn was voor mij geen rozewolkverhaal. Verre van zelfs. Ook de eerste maanden en jaren met 2 kleintjes vond ik zwaar. We hadden besloten: het was goed zo.

Terug naar het moment. De test loog er niet om: ik was zwanger.

Een schok ging door mij heen. Denken, voelen, alles stond stil. Total freeze.
Angst. Paniek. Mijn lichaam trilde heftig.

Ik ging als een robot het nieuws melden aan Meneer Man. Ondertussen sloeg mijn gedachtenmolen op hol. 10 seconden en 100 miljoen gedachten tegelijk.

"Dit. Wil. Ik. Niet.
Denk ik. Voel ik.
Neen, stop, weg, gevoel!
Ik wíl dit niet voelen, ik mág dit niet voelen.
Fuuuuuuuuuuuck …”

De 10 seconden leken een gigantische ijsblok waarin ik vastzat. Tot ik plots de (h)eerlijke woorden van mijn man hoorde: “Is dat zo erg dan?”
Een heldere uitnodiging om uit mijn gedachtenhoop te stappen en weer connectie te maken.  

“Tja, ik weet niet. Neen, zeker?”
Voorzichtig ontdooide ik en liet ik mezelf toe om alles te voelen wat in mij opkwam.

We kropen weer in een cocon, Meneer Man en ik, deze keer helemaal zelf gekozen.

Dilemma

We vlogen met ons hoofd tegen de muur, in de grond, tegen de lamp en in de wolken. En met het hart net hetzelfde. Razendsnel. Heen en weer. Op en neer.

Ik zweefde tussen angst en overgave, tussen vragen en geen antwoorden, tussen kern en oppervlakte, tussen de overweging voor een abortus en mijn alleszeggende intuïtie van dat nooit te willen of te kunnen, tussen kiezen voor nieuw leven of kiezen voor het leven dat al was, tussen voorzichtig verlangen en sowieso rouwen om wat was en nooit meer zal zijn ...

Dit was groot(s). Ik kon er niet bij met mijn verstand en werd daarom verplicht om bij mijn lichaam en ziel te rade te gaan. Met Meneer Man aan mijn zijde besloot ik mij te laten leiden door mijn buikgevoel – hoe toepasselijk. We lieten ons meevoeren op de hoge golven van schijnbaar tegengestelde gevoelens.

Ik sprak een aantal heerlijke vrouwen met wie ik dit nieuws en mijn grote twijfels deelde. Zorgvuldig uitgekozen, snel en glashelder beslist. Ik wist dat ik hén moest spreken, zodat het antwoord dat diep vanbinnen verscholen lag zich duidelijker zou laten zien.

Kies ik voor het leven dat al is en ben ik bereid om de zwangerschap af te breken en de daarbijhorende gevolgen van schuld mee te dragen?
Of kies ik voor een nieuw leven? Voor het loslaten van mijn controle, de overgave, de geboorte van een nieuw mensje?

Welkom kleintje 3

Na een paar weken heen-en-weer-geslinger beslisten we om ervoor te gaan, om een derde kindje te verwelkomen in ons gezin. Ik zag het al helemaal voor mij. Ik zou meteen een jaar thuis blijven en de babymoeder zijn die ik had willen zijn voor mijn 2 andere kinderen. De baby- en peuterspulletjes waarvan we zo blij waren dat ze ein-de-lijk de deur uit konden, mochten blijven. De zwangerschapskledij ook.

Ik schreef een berichtje aan de beste onthaalmoeder ter wereld met de vraag of ze over 1,5 jaar nog plaats heeft. Het bleef bij een notitie, het sms’je zelf is nooit verstuurd.

Diezelfde dag nog kreeg ik licht bloedverlies. Meteen werd ik terug gekatapulteerd naar 7 jaar geleden, toen ik 2 miskramen kreeg ... Herkenbaar, en ook weer helemaal niet.
Dit was zo anders. Het besef dat dit vruchtje zelf zou beslissen om op te houden met groeien was niet in mij opgekomen.

Ik voelde mij plots intens verdrietig en wist dat het dilemma geen dilemma meer was, dat ik de juiste keuze had gemaakt. De overgave.

Het bloedverlies werd erger, een miskraam kondigde zich aan. Samen met het bloed dat mijn baarmoeder verliet kwamen ook de emoties naar buiten. Maar het was goed. Ik was rustig en kon het vruchtje in alle liefde ontvangen. Ook al deed het pijn.

Moeder natuur heeft voor mij de beslissing gemaakt. Medewerking van het universum in het kwadraat. Want als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik de praktische en psychologische gevolgen van een 3e kindje erbij onnoemelijk groot vond. Te groot. Ik vind het enorm spannend om dit allemaal neer te schrijven.

Plek

Ik wou dit verhaal delen omdat ik de behoefte heb om deze zwangerschap, miskraam én abortusoverweging bestaansrecht te geven. Ik wilde er al veel vroeger over schrijven, veel eerder delen, zodat we dit niet in stilte hoefden te verwerken en doen alsof er niets gebeurd is. Maar ik kon niet. Ik had moeite om erover te praten, om mensen toe te laten in die broze bubbel. Alsof er nog iets niet rond was …

Nu weet ik dat het een schuldgevoel was. In mijn hoofd had ik een abortus overwogen en dat was voor mij al genoeg om tonnen schuld en schaamte te voelen. Tegenover het nieuwe leven dat in mij groeide, tegenover mezelf, mijn familie, de vrouwen die ik ken met een diepe kinderwens, ouders die een kindje verloren, mensen die het in mijn ogen veel zwaarder hadden dan ik ... Het voelde alsof ik zelf de zwangerschap had afgebroken. De grens tussen de overweging en het effectief laten gebeuren was voor mij flinterdun.

Ik weet rationeel dat ik geen schuldgevoel hoef te hebben, ook al zou ik voor een abortus gekozen hebben. (Waarmee ik trouwens niets zeg over vrouwen die wel die keuze hebben gemaakt; geen énkel oordeel whatsoever; ieder heeft haar eigen verhaal en achtergrond, daar heb ik geen zaken mee. Punt.) Maar een gevoel dat héb je, daar kan de ratio niet aan. En het is volledig aan mij om hiermee om te gaan. 

Want. Mijn oervertrouwen zit in het universum, in Moeder Natuur, in de grote kracht die in ieder van ons zit. Dat is mijn geloof. Op een of andere manier is deze cirkel rond. 7 jaar geleden had ik mijn eerste miskraam. En nu eindig ik deze cyclus met een miskraam. Tussenin is er ontzettend veel in beweging gekomen. Veel moois, heftigs, nieuws, veel laagtes en hoogtes. Waaronder 2 fantastische kinderen.
Wat deze ervaring mij geleerd heeft is dat ik nog iets in de wereld te zetten heb. Welja, het is niet iéts, het is iémand. En eigenlijk weet ik het al lang. Tarararatataaaaaa!! Ikzelf.
Het nieuwe tijdperk toont zich heel duidelijk. Met verse energie smijt ik mij erin.

Het werd tijd.
Het ís tijd.
Dankzij miskraam 3. 

Ik heb er enorm veel goesting in.
Je hoort nog van mij.