Kinderen kunnen lawaai maken. Soms moet ik erom glimlachen, als ik zie hoe ze onbekommerd krijsen van plezier. Maar soms vraag ik me af wanneer het aantal decibels dat ze produceren niét meer normaal is. Wanneer ze roepen, gewoon om te roepen, en mijn trommelvliezen ervan gaan trillen …

Zomaar

Bij ons gebeurt dit wel vaker. Meestal geeft de oudste de aanzet, maar een echte aanleiding hoeft er niet per se te zijn. Gewoon in bad gaan, bijvoorbeeld, kan al voldoende zijn. Of wanneer we geen spaghetti eten, maar eieren. Of omgekeerd. Of wanneer ze bij het buurmeisje wil gaan spelen, ook als ze niet thuis is. Of wanneer ze ontbijt wil maken om 4 uur in de namiddag. Het is dan een kunst om niet ook te gaan roepen. Een kunst die ik niet altijd meester ben …

Gedaan met het kabaal

Maar nu, sinds 1 september, hoor ik overdag helemaal niets meer. Enkel rust en stilte. Want voor het eerst zitten allebei mijn kindjes tegelijk op school. Het contrast is groot. Te groot? Verwarrend, dat zeker. En zo blijkt: ook stilte kan oorverdovend zijn.

Dus neen, fijn is het allesbehalve, onnodig kabaal. Het brengt stress mee voor iedereen.
Maar toch kijk ik nu alweer uit naar het moment waarop ik mijn 2 ‘decibel-producerende’ bengels van school kan gaan ophalen. En - moet u weten - wanneer ik deze blog schrijf, heb ik nog maar net de ochtendrush achter de rug, dus dat zegt genoeg over hoe intens ook plotse stilte kan zijn. Net zoals bij alles moet ik hier dus weer op zoek naar de eeuwige balans tussen 2 uitersten: lawaai en stilte ...