Dat het na een vroeggeboorte ook allemaal goed kan aflopen, daarvan zijn mijn kindjes het levende bewijs, laat me dat eerst en vooral al even duidelijk stellen. Maar te vroeg geboren worden, is nooit zoals het hoort. En ook al zijn mijn baby’s intussen al 3 en 1,5 jaar, bij mij het zindert die vroeggeboorte nog altijd na.

Verhalen uitwisselen
Onlangs ging het tijdens de lunchpauze op het werk over bevallen. Op een kantoor waar vrouwen in de meerderheid zijn, worden dat soort levenservaringen al weleens vaker – en soms beschamend gedetailleerd – uitgewisseld. Langs de ene kant wil ik meepraten, mijn gevoelens en ervaringen uitspreken, maar langs de andere kant voel ik me een buitenstaander. Omdat het bij mij niet is gegaan zoals het hoorde te gaan. Respectievelijk 8 en 5 weken werden ze te vroeg geboren. En telkens bleef mijn baby’tje op de afdeling Neonatologie achter en ging deze mama na de bevalling zonder kindje naar huis.

Omdat alles toen zo onverwacht kwam en elk detail in mijn hoofd door de shock vervaagd is, kruip ik in mijn schulp en vertel ik mijn collega’s weinig. Ik zwijg ook omdat ik me meestal toch onbegrepen voel. Iedereen zal meeleven als ze mijn verhaal horen, dat weet ik wel. Maar als je het niet zelf meegemaakt hebt, dan weet je niet wat het is. En de goed bedoelde commentaren, die hebben dan eerder het tegengestelde effect.
Ik zwijg verder ook omdat ik mijn 3 - ja, 3! - zwangere collega’s geen nodeloze angsten wil aanjagen.

Diep vanbinnen
Maar met mijn zwijgen, merk ik wel dat ik er diep vanbinnen nog steeds niet helemaal overheen ben.
Het enige wat ik daaraan kan doen, is straks als ik thuis kom mijn kindjes nog eens extra hard knuffelen om mijn verwarrende gevoelens de wereld uit te helpen.
Tegelijkertijd wil ik via deze blog ook een enorme knuffel de wereld insturen. Voor alle mama’s die hetzelfde meemaakten of nog mee moeten maken. Want een knuffel kan je nooit te veel krijgen!