“Amai, zo fijn, nog eens een reis met z’n twee, zo zonder de kinderen, daar zou ik geld voor geven.” Het kwam aan als een slag in mijn gezicht, deze onberedeneerde uitspraak van een kennis. Ik kon de teller al niet meer bijhouden, van reisjes en uitstapjes met z’n twee.  

We zijn ze eigenlijk beu! Het lijkt alsof we onze kinderloze tijd nog zo aangenaam mogelijk proberen te maken, maar we zouden wat graag op een echte gezinsvakantie gaan.

Ik word er bovendien gek van als mensen dan ook nog over hun kinderen beginnen te zeuren. Ik besef dat het verhaal van eigen kinderen twee kanten heeft. Maar ik zou de lasten er al te graag bijnemen voor die bijzondere ervaring van een eigen kindje.  

Mensen lijken ons soms te willen troosten met hun horror-verhalen van kinderen die als parasieten dat laatste beetje energie uit hun ouders persen.  

Willen ze ons echt doen geloven dat wij eerst door de hel gaan van de fertiliteit om dan in een nog grotere hel terecht te komen!? Dat lijkt me ook niet de beste tactiek, toch? Wat door hen als de hel omschreven wordt, lijkt voor ons de hemel. Ik besef dat de waarheid daar ergens tussenin ligt, maar zou het veel liever daarover hebben.  

Laatst viel een goeie vriendin plots stil middenin haar verhaal, omdat ze mij niet wilde pijnigen met de dolle avonturen van haar kinderen. Ik merkte haar aarzeling en vroeg haar expliciet om verder te vertellen, over haar schattige peuter van 1,5 en haar ondeugende kleuter van 3. 

Zo lijkt het soms alsof ik er al een beetje bij hoor, bij de club van de ouders. En het doet deugd om nog eens iemand te horen vertellen waarom het zoveel waard is wat we doen: ons fertiliteitstraject verderzetten, op weg naar een eigen kindje … 

“Omdat het ouderschap een ervaring is die met niets te vergelijken valt”, besluiten de vriendin en ik uiteindelijk samen. Ik krijg er een warm gevoel van en weet weer terug waarom ik in dit zware traject kinderwens zit.