Ernst.

Ik kom thuis van mijn werk, mijn zoon zit op zijn kamer te studeren. Zoals altijd ga ik even binnen om hem te knuffelen, te vragen hoe zijn dag was en te polsen wat hij graag wil eten.

Hij vraagt me om even te gaan zitten en zegt dat hij wil praten. De ernst van zijn toon doet mijn hart een slag overslaan.

Zelfdoding.

Hij valt meteen met de deur in huis: hij kampt met een depressie. Mijn hart slaat opnieuw op hol en het wordt mistig in mijn hoofd. Mijn gedachten botsen alle kanten op en het kost me moeite om kalm te blijven luisteren naar hoe hij al maanden rondloopt met de gedachte aan zelfdoding en voor iedereen de schone schijn van vrolijke jongen ophoudt om niemand, maar vooral mij, geen verdriet te bezorgen.

Monster.

Toen Lars een jaar of 15 was, vond ik tijdens het opruimen van zijn kamer een tekening waarop hij zichzelf hangend aan een galg, had afgebeeld. Dat was de meest beangstigende periode in  al de jaren dat ik hem in mijn eentje heb opgevoed. Vandaag is dat monster weer uit de kast gesprongen.

Waarom?

We hebben toen gespecialiseerde hulp gezocht en dat zullen we nu weer doen, maar ik weet uit ervaring dat het een lange en moeilijke weg zal worden en hij altijd gevoelig zal blijven voor depressies. Deze vreselijke ziekte is erfelijk en ik heb mijn moeder haar leven lang zien vechten tegen haar demonen. Als klein kind begreep ik niet waarom ze zich dagen achtereen opsloot in haar kamer, als tiener werd ik er vreselijk kwaad om. Waarom kon ze niet gewoon blijmoedig voor ons zorgen zoals de moeders van mijn vriendinnen?

Als volwassen dochter moet ik nog vaak hulpeloos toezien hoe ze maanden aan een stuk lusteloos haar dagen probeert om te krijgen.

Taboe.

Zelf heb ik er nooit last van gehad, integendeel. Natuurlijk ben ik ook verdrietig of terneergeslagen wanneer het leven me pijn doet, zoals nu, maar ik vind altijd snel weer mijn evenwicht terug. Ik prijs me hiervoor gelukkig maar het maakt het mij ook moeilijker om te bevatten dat anderen zo'n zware last meedragen dat ze soms het gevoel krijgen dat uit het leven stappen nog de enige oplossing is.

Als ik er met mijn omgeving over probeer te praten, krijg ik vaak de reactie dat het wel over zal gaan, dat het aandachttrekkerij is en dat een jongen van 22 jaar toch nog geen zware zorgen heeft. Jongeren met een depressie, het is nog steeds een taboe.

Moedig.

Maar Lars is moedig. Hij heeft zijn verhaal en zijn gevoelens op zijn facebookpagina gezet, zodat zijn vrienden de kans krijgen om hem echt te leren kennen, hem te begrijpen en hem te steunen, maar vooral om het taboe te helpen doorbreken en andere jongeren een hart onder de riem te steken.

Want zo is mijn jongen; hoe moeilijk hij het zelf ook heeft, hij wil altijd nog het leven voor anderen gemakkelijker maken.

“Ik ben fier op jou, makker”.