Ik ben een feminist, absoluut. Helaas worden daar meteen een aantal incorrecte associaties aan verbonden. Ben ik een mannenhaatster? Absoluut niet. Een vrouwenknuffelaarster? Ook niet. Een chronische zaag? Hope not.

Dat ik een feminist ben, wil ook niet zeggen dat ik het altijd eens ben met alle andere feministen. Want sommigen denken zwart-wit en zo zit de wereld nu eenmaal niet in elkaar.

Dus wat bedoel ik niét als ik zeg dat ik feminist ben?

Dan bedoel ik niét dat vrouwen méér zouden moeten kunnen of mogen dan mannen. Nee, evenveel en niet meer. Positieve discriminatie is niet aan mij besteed. Het is goed en nodig dat vrouwen strijden om te mogen dragen wat ze willen (zonder daarbij voor slet of wat dan ook te worden versleten) maar mannen kunnen vaak niet eens een short dragen naar het werk. Ik spring dus graag ook voor hen in de bres. Vrouwen mogen van mij alles dragen (broeken, rokken, hoofddoeken, wat dan ook) maar mannen ook.

Dan bedoel ik niét dat vrouwen goed zijn en mannen slecht. Al jaren ben ik professioneel bezig met het thema partnergeweld. Hoe meer ik erover lees en praat, hoe meer ik merk dat partnergeweld geen simpel verhaaltje is van mannelijke daders en vrouwelijke slachtoffers. Er zijn ook tal van mannelijke slachtoffers en niet alle vrouwen zijn heilige boontjes. Geweld is vaak wederkerig en koppels doen elkaar de duvel aan. Dat luidop zeggen in feministische kringen is niet evident. Want het is nog bon ton te zeggen dat partnergeweld voorkomt uit een machtsonevenwicht van mannen tegenover vrouwen. Oké, dat gebeurt, maar ik krijg er de kriebels van als dit veralgemeend wordt.

Dan bedoel ik niét dat alle vrouwen vooruitstrevend zijn en willen emanciperen. Sommige vrouwen kunnen heel hard zijn voor andere vrouwen. Ze geven commentaar op andermans uiterlijk en levensstijl of bestempelen iemand als ‘slet’ (zouden ze een man even hard beoordelen?). Soms houden ook vrouwen (onbewust) ongelijkheden in stand. Een alledaags voorbeeld: de verdeling van het huishouden. Ik merk bij mijn eigen vrienden dat het huishouden inderdaad nog zéér typisch is verdeeld. Zij kookt, doet de was en de strijk en veelal ook de vloer en de keuken en … tja bijna alles eigenlijk. Terwijl hij het afgezaagde excuus gebruikt dat hij niet ‘kan’ strijken (ocharme!).

Maar is het ongelijk verdeelde huishouden dan de schuld van de mannen? Deels. Mijn mannelijke vrienden moeten hun verantwoordelijkheid nemen en nee, het is niet eerlijk dat ze wachten tot hun partner erom vraagt. Maar eerlijk: vaak zijn het ook mijn vriendinnen zelf die het huishouden niet uit handen willen geven. Want als hij het doet, is het niet goed gedaan. Sorry meisjes, maar het is ook aan jullie om dit los te laten en je partner de kans te geven om te oefenen totdat hij ooit zo goed wordt als jij (of niet).

Wat bedoel ik dan wél als ik zeg dat ik feminist ben?

Dan bedoel ik dat vrouwen en mannen mogen dragen wat ze willen. Dan bedoel ik dat slachtoffers van seksueel geweld daar nooit de schuld voor mogen krijgen (gedaan met “wat had je aan?”). Dan bedoel ik dat papa’s even belangrijk zijn bij de opvoeding als mama’s. Dan bedoel ik dat we mensen moeten leren respect hebben voor elkaar zonder elkaar in hokjes te stoppen.

Dan bedoel ik dat zowel mannen als vrouwen (ja, allebei) een verantwoordelijkheid hebben, deel zijn van het probleem én deel zijn van de oplossing. En bovenal bedoel ik dat zowel mannen als vrouwen de vruchten zullen plukken van meer gelijkheid.

Sofie De Neve, stafmedewerker bij VIVA-SVV, schreef deze opinie voor Beslist Feminist. Deze blog van de Vrouwenraad wil korte metten maken met het negatieve beeld dat vaak over feminisme hangt.