Wie geen kinderwens heeft, stuit vaak op onbegrip van de omgeving. Daar kunnen Sofie (28) en Ashley (25) over meespreken. Beiden willen geen kinderen en krijgen daar vaak lastige vragen over. Lees hun verhaal. 

Sofie

“‘Het is de taak van een vrouw om te trouwen en kinderen te baren.’ Dat idee werd me met de paplepel ingegeven. Ik groeide op in een katholiek en conservatief gezin. Mijn moeder stopte onmiddellijk met werken toen ik, de oudste van 3, geboren werd. Ze wordt gelukkig van anderen te verzorgen. Een diploma halen vindt ze slechts belangrijk als plan B.” 

“Op mijn 13de besliste ik dat ik een ander leven wilde dan wat mijn ouders mij voorschreven. Ik zwoer het (katholieke geloof) af en nam me voor een onafhankelijke, sterke vrouw te worden. Thuis en op school kreeg ik het heel moeilijk. Volgens mijn ouders was ik een lastige puber die nog wel van mening zou veranderen."

“In de hogere jaren van het middelbaar begon ik me eindelijk beter in mijn vel te voelen. De theoretische Bijbellessen op school werden vervangen door uitdagende lessen filosofie. Een nieuwe wereld ging open voor mij."

"Ik had mijn eerste vriendjes, mijn eerste seksuele ervaringen en dat werkte enorm bevrijdend. Op mijn 16de wilde ik de pil nemen. Ik herinner me nog de vlammende ruzie thuis. Mijn ouders waren verbouwereerd en gechoqueerd. Dus ging ik maar zelf naar de dokter en kocht de pil van mijn zakgeld.” 

“Intussen – we zijn nu meer dan 10 jaar later - heb ik alle vragen en argumenten al gehoord. Mensen hebben het over het zogezegde ‘moedergevoel’ dat nog de kop zou opsteken of ze vragen me of ik er later geen spijt van zal krijgen of of ik een kinderhaatster ben. Meestal negeer ik  dat of geef ik een gevat antwoord. Een onelinerop basis van wie het vraagt, al dan niet harder of grover. Het zijn hun zaken niet. Ik vraag toch ook niet waarom zij wél kinderen willen?”

* Sofie is niet de echte naam. Deze getuige wil graag anoniem te blijven.

Ashley

“Als tiener wilde ik later zeker kinderen. Ik had zelfs al namen bedacht: Ayla en Aiden. Maar de voorbije jaren verdween mijn goesting. Ten eerste heb ik enorm veel pijn aan rug, nek en schouders. Daardoor zie ik mezelf geen zwangerschap en bevalling ondergaan. Ten tweede ben ik feministische artikels en columns beginnen lezen over zwanger zijn en bevallen. Veel artikels doen er optimistisch en luchtig over, maar ik kan je verzekeren dat er heel wat neveneffecten zijn, van pijn bij het vrijen tot blijvende rugklachten. Ten derde is er grote genderongelijkheid in ons land. We verdelen huishoudelijke taken op een conservatieve manier, er is de loonkloof, seksuele intimidatie … Wil ik een dochter krijgen om haar dan voor de leeuwen te gooien of wil ik een zoon krijgen die uitgejouwd wordt als hij op mannen valt en zijn gevoelens durft te tonen?”

“Mijn familie vindt het oke dat ik geen kinderen wil. Mijn moeder zegt zelfs letterlijk dat ze het niet erg zou vinden om geen grootmoeder te worden. Het is mijn leven en mijn keuze."

“Wie er wel lastig doet? Dokters en gynaecologen. Ik krijg bijna altijd de vraag of ik wel zeker ben en of ik niet te jong ben om te beslissen wanneer ik zeg dat ik overweeg mij te laten steriliseren. Ik heb eens een kwartier lang argumenten opgesomd tegen een gynaecologe die me niet geloofde. Ze was verbaasd dat ik daar zo goed had over nagedacht. Dat maakte mij furieus. Denken mensen echt dat ik mij zomaar, zonder nadenken, zou laten steriliseren?” 

“Mijn mannelijke huisgenoot heeft een vasectomie (een sterilisatie bij de man, red.) laten uitvoeren. Ik was nieuwsgierig naar de aanpak van de uroloog, dus ik ging mee naar de bespreking. Mijn huisgenoot legde kort en bondig uit waarom hij een vasectomie wilde. Nog geen 10 minuten later was de zaak beklonken. Een man kan dus zomaar een ziekenhuis binnenstappen en een vasectomie regelen, terwijl een vrouw uren ondervraagd wordt. Hoe paternalistisch is dat?”