Lieve ouder van een zorgenkind

Ooit droomde ik over een eigen gezin, met 3 kinderen. Mijn voorgevoel vertelde mij dat ik enkel jongens zou krijgen, al hoopte ik stiekem misschien toch op een meisje.
Ze kwamen er, mijn 3 zonen. Al zag mijn gezin er heel anders uit. Waar de oudste zoon nog paste in mijn ideaalbeeld, liep het bij zijn 2 jongere broers net iets anders.
Ik kreeg 2 zorgenkindjes ...

Papa of mama worden is sowieso niet eenvoudig. Je krijgt de verpletterende verantwoordelijkheid over een klein hoopje mens. Een onschuldig, afhankelijk wezentje, dat jij moet helpen uitgroeien tot een mooie volwassene. Dat loopt niet altijd van een leien dakje.
Jij en ik, wij kregen er nog een paar extra uitdagingen bovenop. Ons leven werd in één klap zoveel ingewikkelder.

Emotionele rollercoaster
Ik probeer sterk te zijn, maar dat lukt me niet altijd even goed. Zelfs op zonnige dagen, is er altijd dat dreigende onweerswolkje boven mijn hoofd. Ik voel me vaak intens verdrietig. Omdat het potverdikke niet eerlijk is. Omdat het vreselijk is dat mijn kinderen lijden, terwijl ik machteloos moet toekijken.

Wanneer ik andere gezinnen zie, komt het groene beest vaak in mij naar boven. Ik kan zo jaloers zijn op hun leven, ook al gun ik hen alle geluk. Ik besef zeker dat het bij niemand altijd rozengeur en maneschijn is, maar hun kinderen zijn gezond. Hoe prachtig is dat?

Als één van mijn zorgenkindjes jarig is, voel ik me verplicht om feest te vieren. Maar vanbinnen ga ik kapot. Het is een confronterende dag die me telkens opnieuw laat beseffen dat ik het zo graag anders had gezien, dat het simpelweg anders had moeten zijn.
Daarnaast zijn er zoveel andere confronterende momenten, opnieuw en opnieuw. Het is een rouwproces dat nooit stopt. Wij moeten leven met een levend verlies.

Ik zeg geregeld dat het goed met me gaat, terwijl ik me stiekem verschrikkelijk voel.
Ik voel me vaak heel erg alleen, zelfs al ben ik omringd door andere mensen. Ik ben een heel gewone mama en toch voel ik me vaak een vreemde eend in de bijt.

Af en toe lig ik dramatisch te snikken op de vloer, net als in de films. Op andere momenten verbijt ik de tranen, probeer ik me kranig te houden.
Soms heb ik er echt behoefte aan om eens goed te crashen, maar zelfs daarvoor lijkt er geen ruimte te zijn. Ik moet verder, ik heb geen keuze.

Ik wil het niet voelen
En dan is er ook nog dat verdomde schuldgevoel. Want ja, ik voel ik me ontzettend schuldig, om alles wat ik voel.
Ik wil niet triestig of jaloers zijn, maar blij en dankbaar met het gezin dat mij gegeven werd. Want ze zijn echt wel fantastisch, die jongens van me. Ik zou hen voor geen geld ter wereld willen missen.
Ze hebben me ook heel wat geleerd. Ze maakten van mij een mama die intens geniet van kleine gelukjes en als de beste kan relativeren. Het zijn eigenschappen die ik bij mezelf waardeer.

Lieve ouder van een zorgenkind
Ik weet dat jij het ook voelt: al dat verdriet, de woede, de pijn en onmacht, geregeld een steek van jaloezie en een torenhoog schuldgevoel ...
Jij en ik, wij zouden het liefst vrolijk door het leven huppelen. Maar het is loodzwaar om mama of papa te zijn van een zorgenkindje. Ook al willen we het niet, toch is het prima, om te voelen wat we voelen.

Echt waar!

Veel liefs
Miet