Sinds het begin van de coronatijd beleven de kinderen (4,5 jaar en 2,5 jaar) en ik elke zaterdagvoormiddag een uurtje hechte, pure samentijd.

Dan maken we ons klaar voor de Contakids-dansles, een vorm van bewegen tussen ouder(s) en kind(eren) waarbij de focus ligt op plezier door samen te bewegen, met volle aandacht voor elkaar. Dat zorgt voor verbinding in het kwadraat.

Gelokt door Facebook

Na de sessie van vorige zaterdag sluit ik het zoom-venster en klik ik nog snel even op Facebook. Er verschijnt een filmpje op mijn tijdlijn. Ik kijk er samen met de kindjes naar. Het raakt mij en ik voel de nood om te delen.
De kinderen vragen om andere filmpjes te zien. Ik zeg op een vriendelijke en kordate manier: “Nee, mollekes”. Ze vragen het nog een keer. Ik leg uit: "Neen, liefies, ik wil gewoon eventjes dit filmpje delen."

Nog veel meer dan het filmpje raakt de dynamiek mij die ontstaat tussen mij en de kinderen. Ze proberen op allerlei mogelijke manieren om mij te 'saboteren' door bv. op de toetsen te duwen. Ik verplaats mij en zet de computer op een hogere kast terwijl ik verder typ. Zoon neemt een stoeltje, komt naast me staan en doet naarstig verder met toetsen tikken. Het is een spelletje voor hem. In plaats van mijn computer gewoon weg te zetten of mee te gaan in het spel gebeurt er iets merkwaardigs.

Vulkaanuitbarsting

Ik word er geïrriteerd door. Voel kwaadheid opborrelen. Ik ben er mij heel erg van bewust. Ik weet dat ik de sleutel in handen heb om mezelf niet te doen ontploffen, ik ken de trucjes. Ik wéét dat het een spelletje is. Dat ze liever mijn aandacht hebben. Dat ze liever zoals daarnet écht tijd samen met mama kunnen beleven. En toch gebruik ik die sleutel niet. Alsof ik de kinderen hun onschuldige plagerijtjes gebruik als excuus om boos te worden zodat ik mijn eigen emoties kan ontladen. Het uitlokken van een reactie zodat je een reden hebt om je felle emoties te uiten, zoals bij het broken biscuit-fenomeen. Maar dan bewust.
 

Ik roep dat het gedaan moet zijn. De vulkaan in mezelf gromt lelijk.
Er valt een glas om. Het beeld valt weg. Ik ontplof.
De kinderen zijn duidelijk geschrokken van mijn overdreven reactie en kijken mij verbaasd en beteuterd aan.

Sorry voordoen

Dit zien gebeuren doet mij instant kalm worden. Ik besef dat ik te ver ben gegaan. Ik kom op ooghoogte met de kinderen en zeg: "Oké, kindjes, dikke sorry. Ik had niet zo moeten roepen naar jullie, dat was fout. Jullie wilden alleen maar met mij spelen, hé. Ik ga eventjes naar de badkamer om een momentje voor mezelf te nemen en terug rustig te worden. Als de grote wijzer op 2 staat kom ik terug en gaan we samen eten."
"Oké, mama. Ja, je klepje stond omhoog, hé? Ik dacht het al." knikt de oudste (4,5) bemoedigend.

Mijn hart smelt.
Ik legde mijn kinderen eerder al uit wat er gebeurt in je hoofd als er grote gevoelens in je lijf zitten die er uit willen. Dan gaat je klepje omhoog, zoals het deksel van een pot vliegt op het moment dat het boeltje overkookt.
Ook al is hij nog jong met zijn 4,5 jaar, de oudste begrijpt hoe emoties werken. Dat belooft voor later.